Inloophuis ’Leven met kanker’

Een ontmoetingsplaats voor mensen met kanker

WWW.INLOOPHUISLEVENMETKANKER.NL

Het Inloophuis is een ontmoetingsplaats voor mensen met kanker en hun naasten, in de regio Woerden

Voorbestemming

Een Rivier kwam bij een Woestijn aan.
Wanhopig en doodsbang als ze was
om alles kwijt te raken, wilde ze terug.
Maar de Wind fluisterde haar toe
vertrouwen te hebben,
omdat alles een diepere betekenis heeft.
En je kunt alleen verliezen
wat niet echt bij je hoort.
Toen gaf de Rivier zich over,
verdampte…en de Wind droeg haar
naar de andere kant van de Woestijn
waar ze in Regen neerdaalde
en oneindig veel rijker en
wijzer verder stroomde.

“Dit -bovenstaande- gedicht kreeg ik nu 16 maanden geleden. Ik lag in het ziekenhuis omdat ik een grote operatie had ondergaan. Er was een flinke tumor uit mijn dikke darm verwijderd.

Ik heb kanker!

Enigszins bijgekomen van de eerste dagen na de operatie, waarin ongemakken zoals allerlei slangen in en uit mijn lichaam, mij het meest bezig hielden, las ik de kaart met dit gedicht. Het emotioneerde me erg. Deze tekst raakte me diep. ‘Vertrouwen hebben’, ‘Alles heeft een diepere betekenis’ en ‘Wijzer ergens doorheen komen’ …hier geloof ik in, en het gaf me troost. Er is veel gebeurd sinds we de diagnose ‘kanker’ kregen. Ik zeg ‘we’, want kanker heb je niet alleen! Vooral mijn man Jan, en onze kinderen Thijs, Lotte en Suze, hebben met me meegeleden en meegeleefd. Een stukje van míjn emoties en verwarring heb ik in hun ogen ook vaak gezien. Na de operatie, waar ik lichamelijk erg snel van herstelde, voelde ik mij prima. Die nare tumor was eruit, en nu was het een kwestie van gewoon weer verder gaan met m’n leven. Dacht ik! Toen we te horen kregen dat er een aanvullende chemokuur nodig was sloeg bij mij de paniek toe. Een chemokuur! Dat was in mijn bewustzijn het allerergste, en engst, wat ik me kon bedenken. Ik, die zo tégen het gebruik van medicijnen is. (Zelfs iets tegen de pijn gebruik ik pas in uiterste nood!).

Als (ex)verpleegster heb ik ook mensen, en vooral kinderen verpleegd, bij het ondergaan van zo’n kuur. Zodoende heb ik alle nare bijverschijnselen en emoties hiervan van dichtbij kunnen meemaken. Nu moest ik zélf!! Vréselijk vond ik het. Achteraf heb ik het ook zo ervaren! (Hopelijk hoef ik dat nooit meer mee te maken). Tijdens de periode van de chemokuur-week wisselden mijn emoties enorm. Ik herkende mijzelf soms niet meer. Ik leek iemand anders! Ná de kuurweek, als de medicijnen mijn lichaam weer verlieten werd ik weer snel de ’oude Anja’. Dan voelde ik me herboren. Was actief, blij, genoot van de zon, de tuin, de vogels, en had plezier in alles wat weer ’gewoon’ was. Ik dacht niet aan de toekomst. Leefde volledig in het ’nu’, héérlijk voelde dat! Toen de chemokuur helemaal klaar was, was er feest! In de maanden daarna kwam er steeds meer besef over wat er allemaal was gebeurd. Vooral emotioneel. Het ging steeds dieper bij me doordringen wat het effect was van mijn diagnose: kanker. Aan de ene kant telde ik mijn ’zegeningen’, en genoot van alles om me heen. Voelde me gelukkig en gezond! Aan de andere kant heeft deze ziekte mijn emotionele leven totaal door elkaar geschud. (Wellicht wakker geschud!) Angst en onzekerheid hebben een plek ingenomen. Soms zijn ze op grote afstand, dan weer dichtbij. Maar altijd zijn ze er, …ergens. Mijn onbevangenheid ben ik daardoor kwijt. Terwijl ieder die mij dierbaar is weer verder gaat met zíjn leven, ben ik bezig met zingevingvragen. Hoe ga ik hiermee verder in mijn dagelijkse bezigheden? Ik vind het heerlijk om te horen, en te lezen hoe ’lotgenoten’ hun ziekte beleven en veel is herkenbaar. Ik gebruik hun optimisme, kracht en ervaringen voor mezelf. Dat delen met elkaar helpt me verder. Steeds vaker besef ik dat de zin van het leven…..’gewoon’ doorgaan is ?! en…..ik wil leven! Wat er komen gaat weet ik niet, maar voor nu: ik lééf!!”

Anja Ruyten-Bakker
initiatiefnemer Inloophuis ’Leven met kanker’
voorjaar 2005